اختلال دوقطبی یا بیماری افسردگی شیدایی شامل مجموعه‌ای از اختلالات است که همراه با مراحلی از انرژی بسیار بالاست که تحت عنوان دوره‌های شیدایی شناخته می‌شود.
معمولاً، تغییرات غیرعادی در روحیه و انرژی به شکل فعالیت بیش‌ازحد و ناتوانی در انجام عملکردهای روزمره نمود پیدا می‌کند. ناتوانی ناشی از اختلالات دو قطبی می‌تواند شدید باشد و منجر به آسیب روابط، شغل یا عملکرد فرد در مدرسه و حتی خودکشی شود.
اختلال دوقطبی در زنان دوقطبی و مردان انواع مختلفی دارد. منظور از اختلالات دو قطبی نوع ۱ وضعیتی است که فرد در آن به‌مدت دست کم یک هفته دچار یک دوره‌ی کامل شیدایی می‌شود. در این وضعیت ممکن است افسردگی را هم تجربه کند یا نکند. ممکن است علائم شیدایی آنقدر شدید باشد که فرد به بستری شدن نیاز پیدا کند.
اگر فرد درحال حاضر یا درگذشته دچار یک دوره هیپومانیا شده باشد، که حالت خفیف‌تر شیدایی است و حداقل چهار روز متوالی طول می‌کشد، و درحال حاضر یا در گذشته یک دوره افسردگی عمده را نیز تجربه کرده باشد، اختلال دوقطبی نوع ۲ رخ داده است. به تغییر مکرر روحیه از هیپومانیا به افسردگی طی دست کم دو سال در بزرگسالان، اختلال خلقی یا خلق ادواری می‌گویند.
بسامد بروز این اختلال در زنان دوقطبی و مردان یکسان است و متوسط سن بروز آن ۲۵ سالگی تخمین زده شده است. با این حال، ممکن است اختلال دوقطبی از کودکی آغاز یا در اواخر عمر ظاهر شود.
اختلالات دو قطبی معمولا بیماری‌های مزمنی هستند و فرد باید تا پایان عمر تحت نظارت باشد. بیش از ۹۰ درصد از کسانی که دچار یک دوره شیدایی می‌شوند، باز هم دوره‌های شیدایی یا افسردگی را تجربه می‌کنند.
معمولاً افراد مبتلا شیدایی را با سرخوشی زیاد توصیف می کنند. شخص احساس می‌کند «جهان زیر پایش قرار دارد». با این وجود، در اغلب موارد، روحیه غالب در دوران شیدایی کج‌خلقی است. به‌علاوه، این دسته از افراد ناگهان اعتماد به نفس زیادی در خود احساس می‌کنند، نیازشان به خواب کم می‌شود، پرحرف می‌شوند، براحتی حواسشان پرت می‌شود و دست به فعالیت‌هایی می‌زنند که ریسک و دردسرشان بالاست (مثل قمار، خرید بی‌رویه، سکس بی‌پروا).
شباهت هیپومانیا با شیدایی در این است که در هر دو مورد دیگران متوجه تغییر در روحیه و عملکرد فرد می‌شوند اما این دوره آنقدر شدید نیست که منجر به اختلال جدی در عملکرد اجتماعی یا شغلی شود یا به بستری شدن نیاز داشته باشد.
ممکن است فرد در دوره شیدایی پروژه‌های زیادی را شروع کند و احساس کند، صرف نظر از سطح استعداد یا تجربه، می‌تواند هرکاری را انجام دهد. یکی از شایع‌ترین ویژگی‌های شیدایی کاهش نیاز به خواب است. ممکن است فرد تا چند روز نخوابد ولی احساس خستگی نکند.
در اغلب موارد، ذهن فرد شیدا سریع‌تر از آنکه بتواند بروز دهد عمل می‌کند بنابراین مدام از موضوعی به موضوع دیگر می‌پرد و حرف‌های او منسجم نیست. گاهی فرد در دوره‌ی شیدایی، بخصوص اگر کسی بخواهد حرفش را قطع کند، از خود پرخاش و خشونت نشان می‌دهد.
براساس DSM-5، دوره‌ی شیدایی با سرمستی بیش‌ازحد، کج‌خلقی در بیشتر روزهای هفته یا هر روز به مدت دست کم یک هفته ظاهر می‌شود و با افزایش غیرعادی فعالیت و انرژی همراه است. به‌علاوه، سه مورد از علائم زیر در فرد مشاهده می‌شود (اگر کج‌خلقی را روحیه‌ی غالب تصور کنیم، چهار مورد):
چنانچه این علائم دوقطبی را در اطرافیان خود مشاهده کردید، باید به پزشک مراجعه کنید.
به‌علاوه، اختلال در خلق و خو برای بروز مشکل جدی در عملکرد اجتماعی یا شغلی یا نیاز به بستری شدن برای جلوگیری از آسیب زدن فرد به خود یا وجود ویژگی‌های روانی کافی است.
از طرفی، این وضعیت با تزریق دارو، سوء مصرف مواد یا اختلال بالینی قابل توضیح نیست.
زنجیره‌ی رشد کودکانی که در معرض خطر ابتلا به اختلال دوقطبی قرار دارند (چون یکی از والدین آن‌ها دچار این اختلال دو قطبی است) با علائمی شروع می‌شود که مختص اختلال دوقطبی نیست (مشکل خواب و اضطراب ازجمله علائم بارز آن است). این وضعیت از اختلال خلقی خفیف به سمت اختلال افسردگی عمده در نوجوانی حرکت می‌کند و اختلال دوقطبی کامل در مرحله‌ی ورود به بزرگسالی، معمولاً همراه با یک دوره شیدایی یا هیپومانیا یا اولین دوره از روانپریشی بعد از یک دوره افسردگی، رخ می‌دهد.
ویژگی این وضعیت این است که افراد شیدا بیماری خود و نیاز به درمان را نمی‌پذیرند و دربرابر درمان مقاومت می‌کنند. راه های تشخیص بیماری دو قطبی و درمان بیماری دو قطبی بسیار مهم است.
دست کم ۱۵ برابر بیشتر از جمعیت عادی است. در اغلب موارد اختلال دوقطبی تشخیص داده نمی‌شود یا با سایر اختلالات اشتباه گرفته می‌شود و ممکن است افراد تا چند سال از آن رنج ببرند تا بالاخره تحت درمان مناسب قرار بگیرند.
برای آنکه بدرستی بدانید بیماری دو قطبی چیست و علائم بیماری دو قطبی را تشخیص دهید، حتما باید به روانپزشک و روانشناس مراجعه کنید. پزشک پس از بررسی شخصیت دو قطبی و علائم اختلال دو قطبی در افراد دو قطبی نوع درمان مناسب را مشخص کرده و عوامل تشدید کننده اختلال دو قطبی را شرح می‌دهد.
که هیپومانیا نام دارد، نیز شامل تغییر بارز در عملکرد فرد (ولو به مدت چهار روز یا بیشتر) است با این تفاوت که معمولاً با ناتوانی شدید اجتماعی یا شغلی مواجه نیستیم. درواقع، ممکن است فرد احساس خوبی داشته باشد و به‌شدت فعال شود به‌طوری‌که خود فرد یا اطرافیان نتوانند دوره هیپومانیا را تشخیص دهند.
در اختلال دوقطبی دست کم با یک دوره بروز افسردگی روبه‌رو هستیم. در این دوره، روحیه‌ی فرد پایین می‌آید، احساس بی‌میلی یا بی‌انگیزه بودن به او دست می‌دهد یا دست کم به مدت دو هفته دچار ناامیدی می‌شود. براساس DSM-5، حداقل پنج مورد از علائم زیر نیز در فرد دیده می‌شود:
این علائم دو قطبی باعث پریشانی یا نقص در عملکرد فرد می‌شود و ناشی از تاثیر مواد یا بیماری بالینی نیست.
گاهی دوره‌های شدید شیدایی یا افسردگی شامل علائم روانپریشی می‌شود. ازجمله علائم شایع روانپریشی می‌توان به توهم (شنیدن، دیدن یا احساس حضور چیزهایی که در واقعیت وجود ندارد) و وهم (باور محکم و غلط که ربطی به دلایل یا توضیحات منطقی در باورهای فرهنگی عادی فرد ندارد) اشاره کرد.
برای آنکه بدانید ” بیماری دو قطبی چیست ” می توانید از متخصص این حوزه درباره مریضی دو قطبی مشاوره بگیرید.
معمولاً علائم روانی در اختلال دوقطبی ناشی از وضعیت روحی فرد در لحظه است. مثلاً، ممکن است فرد حین دوره‌ی شیدایی دچار توهم خودبزرگ‌بینی مثل باور به رئیس جمهور بودن یا داشتن قدرت و ثروت ویژه شود و طی دوره‌ی افسردگی توهم عذاب وجدان یا احساس بی‌ارزش بودن مانند پوچی و بازنده بودن را تجربه کند یا باور داشته باشد که مرتکب جرم بزرگی شده است. به‌همین دلیل، گاهی اختلال دوقطبی به اشتباه شیزوفرنی تشخیص داده می‌شود.
البته ممکن است علائم افسردگی شیدایی در بعضی از افراد هم‌زمان رخ دهد که به آن اختلال دو قطبی با ویژگی‌های ترکیبی گفته می‌شود. علائم آن اغلب شامل بی‌قراری، اختلال در خواب، تغییر شدید در اشتها، روانپریشی و فکر به خودکشی است. ممکن است روحیه فرد بسیار غمگین و ناامید باشد و در عین حال احساس پرانرژی بودن کند.
بعضی از افراد دچار اختلال دوقطبی دست به خودکشی می‌زنند. هرکس که به خودکشی فکر می‌کند باید فوراً تحت نظارت متخصص سلامت روان قرار بگیرد. باید حرف زدن درمورد خودکشی را جدی گرفت. بنظر می‌رسد خطر خودکشی طی اولین دوره از بیماری از همه بیشتر است. تشخیص زودهنگام اختلال دوقطبی و یادگیری بهترین روش برای کنترل آن، خطر مرگ در اثر خودکشی را کاهش می‌دهد.
معمولاً دوره‌های افسردگی شیدایی چند بار در طول عمر تکرار می‌شود. اکثر افراد دچار اختلال دوقطبی میان هر دوره هیچ علامتی ندارند اما علائم در یک سوم از آن ها باقی می‌ماند. علائم مزمن در درصد کمی از افراد، به رغم درمان، هرگز رفع نمی‌شود.
اگر ظرف ۱۲ ماه فرد دچار چهار اپیزود بیماری یا بیشتر شود، می‌گوییم اختلال دوقطبی تند چرخش رخ داده است. بعضی از افراد ظرف یک هفته یا حتی یک روز دچار چند اپیزود می‌شوند. چرخش سریع معمولا اوایل بیماری رخ نمی‌دهد و در بین زنان دوقطبی بیشتر شایع است.
اگر فرد بداند اختلال دو قطبی چیست و این بیماری دو قطبی به‌طور موثر درمان شود، بیماران دوقطبی می‌توانند زندگی سالم و سودمندی داشته باشند اما بدون درمان، بسامد و شدت تغییر روحی افزایش پیدا می‌کند و ممکن است عاقبت بیماران دو قطبی سخت باشد و به خودکشی برسد.
ممکن است اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان نیز رخ دهد. این وضعیت معمولاً کودکانی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد که والدین او دچار این اختلال باشند. کودکان و نوجوانان اغلب چندبار در روز دچار نوسان خلقی سریع بین افسردگی و شیدایی می‌شوند. شیدایی در کودکان به‌شکل کج‌خلقی و فوران شدید خشم نمود پیدا می‌کند.
بروز علائم مختلف نیز در جوانان دچار اختلال دوقطبی شایع است. ممکن است علائم و اپیزود این بیماری در نوجوانان بزرگتر بیشتر شبیه به بزرگسالان باشد. تمییز دادن اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان از سایر مشکلاتی که در این گروه سنی رخ می‌دهد دشوار است. کج‌خلقی و پرخاشگری می‌تواند از علائم اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی، اختلال رفتاری یا اختلال نافرمانی مقابله‌ای هم باشد.
در بین افراد دچار اختلال دوقطبی بسیار شایع است. عوامل مختلفی در بروز اختلال سوء مصرف مواد سهم دارد مانند: مصرف سر خود دارو برای تسکین علائم درحالی‌که ممکن است علائم خلقی در اثر مصرف دارو رخ دهد یا تشدید شود. شاید بعضی از عوامل در بروز اختلال دوقطبی و اختلال مصرف مواد موثر است.
هم‌زمان شدن اختلال سوء مصرف مواد با اختلال دوقطبی، بخش مهمی از برنامه درمان خواهد بود.
همچنین ممکن است اختلالات اضطراب، مانند حمله‌ی عصبی و اختلال اضطراب اجتماعی، هم‌زمان با اختلال دوقطبی رخ دهد. شاید این وضعیت به درمانی که برای اختلال دوقطبی در نظر گرفته شده جواب دهد یا به درمان جداگانه نیاز داشته باشد.
علت بروز اختلال دوقطبی موضوع تحقیقات بسیار قرار گرفته و دانشمندان به این اجماع رسیده‌اند که یک دلیل واحد برای بروز اختلال دوقطبی وجود ندارد. بلکه، عوامل مختلف دست به دست هم می‌دهند تا این بیماری رخ دهد.
یکی از قوی‌ترین عوامل بروز اختلال دوقطبی سابقه‌ی خانوادگی است. خطر بروز اختلال دوقطبی دربین بستگان بزرگسال افراد دچار اختلال دوقطبی نوع ۱ و ۲ ده برابر بیشتر است. با این حال، هیچ ژن خاصی به این اختلال مربوط نیست. بلکه، مانند بسیاری از بیماری‌های روحی، چند ژن (که هرکدام تاثیر اندکی می‌گذارند) در احتمال بروز این اختلال دوقطبی سهم دارند.
برخی شواهد نشان می‌دهد بسامد اختلالات روحی، اضطراب و روانی در خانواده‌هایی که دچار اختلال دوقطبی هستند نسبت به جمعیت عادی بیشتر است. تحقیق روی دوقلوهای همسان، که ژن‌های مشابه دارند، نشان می‌دهد به غیر از ژن عواملی نظیر رویدادهای پرتنش نیز در ابتلا به اختلال دوقطبی نقش دارد. احتمالا ترکیب تعدادی ژن با عوامل محیطی در بروز اختلال دوقطبی موثر است.
بررسی تصاویر مغزی نشان می‌دهد مغز افراد دو قطبی با مغز افراد سالم فرق می‌کند. برای مثال، در بررسی‌ها تشخیص داده شد که ضخامت قشر قسمت‌هایی از مغز بیماران دوقطبی نازک‌تر است. سایر تحقیقات نشان می‌دهد پردازش محرک حسی طی دوره‌های افسردگی و شیدایی تضعیف و منجر به بروز مشکل در ادراک می‌شود.
