خودتنظیمی در کودکان، توانایی درک و مدیریت رفتار و واکنش های خود است. حتی به کودکان و نوجوانان کمک می کند یاد بگیرند، خوب رفتار کنند، با دیگران کنار بیایند و مستقل شوند. خودتنظیمی در سالهای نوپا و پیش دبستانی به سرعت شروع می شود و به رشد آنها می کند و تا بزرگسالی به رشد خود ادامه می دهد. راه های گسترش خودتنظیمی کودک شامل صحبت کردن، برنامه ریزی، حل مسئله و الگوبرداری است. تا انتهای مطلب با روان درمانی کوتاه مدت در تهران همراه باشید.
خودتنظیمی توانایی درک و مدیریت رفتار و واکنش شما به احساسات و چیزهایی است که در اطراف شما اتفاق می افتد. خود تنظیمی شامل توانایی های زیر است:
همانطور که کودک شما رشد می کند، خودتنظیمی به او کمک می کند:
در مدرسه یاد بگیرد. زیرا خودتنظیمی به فرزند شما این توانایی را می دهد که در کلاس درس بنشیند و گوش دهد.
به روش های اجتماعی قابل قبول رفتار کند. زیرا خودتنظیمی به فرزند شما توانایی کنترل هيجان ها را می دهد.
دوست پیدا کند. زیرا خودتنظیمی به فرزند شما این توانایی را می دهد که در بازی ها و گفتگوها به نوبت بازی کند، اسباب بازی ها را به اشتراک بگذارد و احساسات را به روش های مناسب بیان کند.
مستقل تر شود. زیرا خودتنظیمی به فرزند شما این توانایی را می دهد که تصمیمات مناسبی در مورد رفتار بگیرد و بیاموزد که چگونه در موقعیت های جدید بدون راهنمایی کمتر شما رفتار کند.
کودکان از طریق روابط گرم و پاسخگو خودتنظیمی می کنند. آنها همچنین با تماشای بزرگسالان اطراف خود خودتنظيمي را گسترش می دهند. خودتنظیمی از زمانی که کودکان نوزاد هستند شروع می شود.
بیشتر در سنین کودکی و پیش دبستانی ایجاد می شود، اما تا بزرگسالی نیز به رشد خود ادامه می دهد. به عنوان مثال، نوزادان ممکن است برای راحتی انگشتان خود را بمکند یا اگر نیاز به استراحت دارند یا خسته می شوند، از همه دوري مي كنند و به سمت والدين خود مي روند. کودکان نوپا می توانند مدت کوتاهی برای غذا و اسباب بازی منتظر بمانند.
اما اگر بچه‌های نوپا واقعاً اسباب بازي بخواهند مي توانند اسباب‌بازی‌ها را از بچه‌های دیگر بربایند. عصبانیت زمانی اتفاق می افتد که کودکان نوپا تحت تأثیر احساسات قوی قرار می گیرند.
کودکان پیش دبستانی شروع به دانستن نحوه بازی با کودکان دیگر کرده و درک می کنند که چه رفتاري بايد داشته باشند. برای مثال، اگر در سینما هستید، یک کودک پیش دبستانی ممکن است سعی کند با صدای آرام صحبت کند.
کودکان در سنین مدرسه در کنترل خواسته ها و نیازهای خود بهتر می شوند، دیدگاه های دیگران را محترم می دانند و هر دو طرف یک موقعیت را می بینند. این بدان معناست که آنها ممکن است بتوانند با بچه های دیگر بدون بحث و جدل مخالفت کنند.
خردسالان و نوجوانان در برنامه‌ریزی، انجام وظایف دشوار، رفتار مناسب اجتماعی و در نظر گرفتن اینکه چگونه رفتارشان بر دیگران تأثیر می‌گذارد، بهتر عمل می‌کنند. به عنوان مثال، فرزند نوجوان شما ممکن است زمانی که در حال مذاکره با شما درباره مقررات منع رفت و آمد است، به دیدگاه شما فکر کند. کودکانی که به طور معمول وقايع و نظرات را به سختي قبول مي كنند، به عبارتي سخت گير هستند در خود تنظیمی دچار مشكل مي شوند. حتی کودکان و نوجوانان بزرگتر گاهی اوقات با خودتنظیمی دست و پنجه نرم می کنند.
در اینجا چند راه عملی وجود دارد که می توانید به کودک خود در یادگیری و تمرین خود تنظیمی کمک کنید:
از روش هاي آرامش بخش برای کودکان نوپا، کودکان پیش دبستانی و کودکان در سن مدرسه و خردسالان و نوجوانان استفاده کنید.
برای موقعیت‌های چالش برانگیز برنامه‌ریزی کنید زيرا ممکن است برای بچه‌های کوچک‌تر سخت باشد که خوب رفتار کنند. به عنوان مثال، “فروشگاهی که ما به آن می رویم چیزهای زیادی دارد که ممکن است خراب شود. نگاه کردن اشکالی ندارد، اما لطفاً دست نزنید. به محض ورود به مغازه به کودک خود آرام نكات را یادآوری كنيد. به عنوان مثال، “فقط نگاه كردن به وسايل فروشگاه خوب است”.
به عنوان مثال، “من تمام آخر هفته را کار می کنم، بنابراین می دانم که برای شما کسل کننده خواهد بود.” بیایید فكر كنيم که چگونه می توانیم از زمان بهترین استفاده را ببریم.
هنگامی که کودک خود را کنترل می کند و موقعیت دشواری را مدیریت می کند، او را تحسین کنید. برای مثال، «تو در انتظار نوبتت عالی بودی»، یا من از روشی که با سام پرسیده بودی خوشم آمد.
به عنوان مثال، “من واقعاً دوست دارم به باغبانی ادامه دهم، اما اگر الان تمیز نکنم، شما را به موقع به فوتبال نخواهم رساند”. یا “اجازه دهید آن را در تقویم بنویسم تا فراموش نکنم”.
مهم است که انتظارات خود را از رفتار فرزندتان با سن و مرحله رشد کودک مطابقت دهید. این می تواند به فرزند شما کمک کند که از ناامیدی ناشی از نداشتن مهارت یا درک لازم برای انجام کاری که از او خواسته شده است جلوگیری کند.
رفتار چالش برانگیز مکرر یا شدید اغلب نشانه این است که زمانی که كودكان احساس می کنند تحت فشار قرار می گیرند، مهارت های لازم برای آرام کردن خود (تنظیم) را ندارند. همانطور که کودکان بزرگ می شوند و مغز آنها رشد می کند، توانایی بیشتری برای مدیریت افکار، احساسات و رفتارهای خود پیدا می کنند.
تحقیقات نشان می‌دهد که وقتی کودکان مهارت‌های خودتنظیمی را یاد می‌گیرند و تمرین می‌کنند، مسیرهایی را در مغزشان ایجاد می‌کنند که توانایی آنها را برای مدیریت استرس در آینده افزایش می‌دهد.
اختلال دوقطبی در کودکان، از علل تا گزینه های درمانی آن کدامند؟
مشکلات خودتنظیمی در بین کودکان مبتلا به اختلالات عصبی رشدی شایع تر است. شرایطی مانند اختلالات یادگیری و اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) بر رشد مغز تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، رشد قسمت قشر جلوی مغز در کودکان مبتلا به ADHD کندتر – تا 30٪ یا بیشتر – نسبت به کودکان بدون ADHD رشد می کند. این بدان معناست که یک کودک 10 ساله مبتلا به ADHD ممکن است مهارت های خودتنظیمی مانند یک کودک 7 ساله معمولی (نوروتیپیک) را داشته باشد.
کودکان مبتلا به LD و/یا ADHD به حوصله و حمایت بیشتری نیاز دارند زیرا با چالش های خودتنظیمی، حسی، زبانی، پردازشی، عملکرد اجرایی و یا چالش های دیگر دست و پنجه نرم می کنند. در حالی که دارو ممکن است به کاهش رفتارهای تکانشی، بیش فعال و یا بی توجهی برای کودکان مبتلا به ADHD کمک کند، به خاطر داشته باشید که «قرص ها» مهارت هایی را که برای تنظیم نیاز دارند به کودکان آموزش نمی دهند.
همه کودکان می توانند از آموزش، راهنمایی، تمرین و حمایت محبت آمیز بهره مند شوند تا یاد بگیرند که چگونه با محیط خود با موفقیت کنار بیایند و سازگار شوند.
به مخزن بنزین ماشین خود فکر کنید. شما باید قبل از خالی شدن باک آن را کنترل کرده و سوخت گیری کنید تا ماشین شما به خوبی کار کند. مانند مخزن گاز، خودتنظیمی از منابع محدود ناشی می شود.
کودکان باید احساس خوبی داشته باشند و پرانرژی باشند تا زمانی که دچار مشكل می شوند، بتوانند با مشكل كنار بيايند. مهم است که فعالیت‌های لذت‌بخش را برای کودکان افزایش دهیم تا بتوانند شادی، موفقیت و غرور را تجربه کنند. این تجربیات مثبت به عنوان سوخت براي خود تنظيمي است و آنها انرژی لازم برای مدیریت در طول روز را دارند.
ذخایر انرژی کودکان در طول روز بسته به فعالیت‌های لذت‌بخش (که باک آنها را سوخت‌گیری می‌کند) و عوامل استرس‌زا (که باک آنها را تخلیه می‌کند) تغییر می‌کند. ما می‌خواهیم اطمینان حاصل کنیم که خواسته‌هایی که از کودکان داريم (مثلاً تحصیلات، کارهای خانه، فعالیت‌ها) هرگز بیشتر از ظرفيت و توانايي آنها برای مقابله نباشد.
