هیچ آزمایش تشخیصی برای ارزیابی اسکیزوفرنی وجود ندارد. پزشک با مشاهده چگونگی رفتار فرد این عارضه را تشخیص می دهد. وی همچنین در مورد سابقه سلامت جسمی و روانی فرد از او سوال خواهد کرد.
با این اوصاف، پزشک ممکن است برخی آزمایش‌ها را برای رد سایر علل احتمالی علائم مانند تومور، آسیب مغزی یا بیماری های روانی دیگر مانند اختلال دو قطبی توصیه کند.
برای تشخیص اسکیزوفرنی، پزشک از معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی استفاده می کند. این راهنما معیارهایی را برای تشخیص طیف وسیعی از شرایط سلامت روان ارائه می دهد.
بر اساس این معیارها، فرد باید حداقل دو مورد از علائم زیر را به مدت یک ماه داشته باشد:
بیماران احتمالا در عملکرد خود در مدرسه یا محل کار، تعامل با دیگران یا انجام کارهای مربوط به مراقبت از خود دچار اختلال قابل توجهی شوند، و باید علائمی داشته باشند که به مدت ۶ ماه یا بیشتر ادامه داشته باشد. همچنین علائم نباید به دلیل مشکلات سلامتی دیگر، داروهای تجویز شده یا استفاده از مواد دیگر باشد.
اسکیزوفرنی یک بیماری مادام العمر است. اما روش های درمانی موثر می توانند به فرد کمک کنند تا علائم آن را کنترل کند، از عود بیماری جلوگیری کرده و از بستری شدن در بیمارستان جلوگیری کند. هر فرد تجربه متفاوتی خواهد داشت و پزشک گزینه های درمانی را متناسب با هر فرد تنظیم می کند.
اگر فرد داروهای تزریقی را انتخاب کند، این موارد می توانند برای استفاده روزمره یا کمتر استفاده شوند. گاهی حتی ممکن است تا ۳ ماه بین تزریق ها فاصله بیفتد (بسته به دارو).
این مورد می تواند به فرد کمک کند تا مهارت های مقابله با بیماری را پیدا کند و اهداف زندگی خود را دنبال کند.
این روش ترکیبی از روش های درمانی شامل دارو، مشارکت خانواده و خدمات آموزشی را در یک رویکرد جامع ادغام می کند.
گفته می شود بسیاری از این داروها دارای عوارض جانبی از جمله علائم عصبی و افزایش وزن هستند. داروهای جدیدتر ممکن است عوارض جانبی کمتری داشته باشند.
برای فرد ضروری است که حتی اگر علائم بهبود یابد، برنامه درمانی خود را ادامه دهد. اگر فردی مصرف دارو را متوقف کند، علائم ممکن است دوباره برگردند.
